“Γεια σας σύντροφοι!” 

“Γεια σας σύντροφοι!”
Γράμμα από ένα μαχητή του TKP/ML – TIKKO στην Ροζάβα*

Η επανάσταση είναι ένα μονοπάτι. Όταν οι άνθρωποι βαδίζουν σ’ αυτό το μονοπάτι, ανοίγουν πόρτες σε έναν άγνωστο κόσμο. Και εμείς μπήκαμε με ενθουσιασμό στον ηρωικό δρόμο. Μπήκαμε σ’ αυτό το μονοπάτι κόβοντας κάθε δεσμό με την ατομική ιδιοκτησία, όπως ένα νεογέννητο που είναι ενθουσιασμένο και χαρούμενο όταν αρχίζει τη ζωή. Αρχίσαμε να περπατάμε αυτό το μονοπάτι τα μεσάνυχτα, οδηγημένοι από το φεγγάρι. Αφού οι φίλοι που μας έφεραν ως εδώ μας έδωσαν τις απαραίτητες σε αυτές τις περιστάσεις οδηγίες, αρχίσαμε να περπατάμε. Έτσι περάσαμε μεγάλα βουνά, αγριεμένα ποτάμια, μυρίσαμε τα μεθυστικά αρώματα από τα σταροχώραφα, καταλήξαμε στη Ροζάβα. Το ταξίδι μας κράτησε 14 ώρες, χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, χωρίς τσιγάρο. Ήταν ένα ταξίδι με παρέα ανθρώπους που δεν ξέραμε από πριν… Λόγω του σκοταδιού δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε τα πρόσωπα αυτών των φίλων μας. Είναι παράξενο, στο βαθμό που θα πολεμήσουμε πλάι σε πολλούς απ’ αυτούς από κοινά μετερίζια. Ίσως θα πεθάνουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου χωρίς να μάθουμε ποτέ ποια είναι τα αγαπημένα μας βιβλία ή οι ταινίες.

Είμαστε εδώ στη Ροζάβα. Στο μέτωπο όπου οι ένοπλοι καταπιεσμένοι συναντιούνται και φιλιούνται. Μετά από ένα θερμό καλωσόρισμα, ήπιαμε τσάι, φάγαμε λίγο ψωμοτύρι κάτω από βλέμματα γεμάτα περιέργεια… Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Όλοι χαμογελούσαμε προσπαθώντας να κρύψουμε την κούραση που θα μπορούσε να φανεί στα πρόσωπα μας.

Μετά από 3-4 μέρες αναμονής, η οργάνωση μας οδήγησε στο μέτωπο που θα πολεμούσαμε. Κοιτάζοντας μέσα από την σκόνη και τον καπνό είμαστε ανάμεσα σε δυο βουνά. Στη μια πλευρά το όρος Αμπτουλ Αζίζ, στην άλλη το όρος Σενγκάλ. Ότι απομένει είναι ένας ερημότοπος, ένα διψασμένο έδαφος, επίπεδο και άγονο, χωρίς ένα δένδρο. Η ζέστη σου σκοτεινιάζει τα μάτια. Κάθε μέρα ανεμοθύελλες μειώνουν την ορατότητα σχεδόν στο μηδέν. Εκεί που βρισκόμαστε υπάρχουν φίλοι από τα τέσσερα κομμάτια του Κουρδιστάν, της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας. Όλοι είναι νέοι μαχητές γεμάτοι ζωή. Μου θυμίζει το ποίημα του Αχμέτ Αρίφ. “Να ξέρατε, αδελφές και αδελφοί μου, πόσο καλά παιδιά ήτανε. Θα ήθελα να το ξέρατε”.

Στο τάγμα η ζωή είναι συλλογική. Ό,τι πρέπει να γίνει σχεδιάζεται συλλογικά. Η φιλία μας είναι μεγάλη. Πολλοί φίλοι δεν γνωρίζουν το TKP/ML-TIKKO. Τους φαίνεται περίεργο που υπάρχουν κι άλλες οργανώσεις πέρα από το YPG/YPJ. Όσο αναλύουμε τους λόγους που το κόμμα μας ήρθε στη Ροζάβα τόσο η φιλία μας δυναμώνει και η εμπιστοσύνη ανάμεσα μας αυξάνει. Έχουμε ένα σύνθημα στο τάγμα μας “Τσάι, τσιγάρο και πόλεμος”. Αυτά τα τρία πράγματα είναι αλληλένδετα εδώ.

Είμαστε ακριβώς μέσα στο μέτωπο. Η θέση μας είναι 700 μέτρα από τις συμμορίες του ISIS. Κάθε μέρα ξεσπούν μάχες.Όλμοι, ρουκέτες και σφαίρες φωτίζουν τις σκοτεινές νύχτες. Τη νύχτα περιμένουμε σε ενέδρα, έχοντας ναρκοθετήσει την περιοχή. Μερικές μέρες ήμαστε 8 ως 10 ώρες σκοπιά. Το ηθικό μας είναι καλό γιατί είμαστε συγκεντρωμένοι στον πόλεμο. Εδώ μαθαίνουμε πολλά για την πόλη και τα πολεμικά μέτωπα. Όπως μας έχει διδάξει ο καθοδηγητής και σύντροφος Iμπραήμ Καιπάκαγια, μαθαίνουμε τον πόλεμο, πολεμώντας!

Συνειδητοποιώντας την ανάγκη για την ελευθερία επιλέξαμε να ακολουθήσουμε την πρόσκληση με την καθοδήγηση του προλεταριακού κόμματος.

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε μπροστά με πίστη στην ιδεολογία μας και μετριοφροσύνη, με μικρά βήματα αλλά σίγουρα και στην σωστή κατεύθυνση.

Ο σύντροφος Sefagul Keskin μας έδωσε εντολή: “Ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του” Πήραμε τις οδηγίες μας και είμαστε αφοσιωμένοι στη δουλειά μας. Στον δρόμο που χάραξαν σήμερα στη Ροζάβα, αύριο στο Dersim, αργότερα στη Μαύρη Θάλασσα, θα κάνουμε τη δουλειά μας. Κάθε φορά επαναλαμβάνουμε: όπου υπάρχει καταπίεση και αντίσταση, ο σύντροφος Ibrahim ζει εκεί και πολεμάει.

Ένας μαχητής του TKP/ML στη Ροζάβα