Ποιοι είμαστε?

Ποιοι είμαστε?

Το TKP-ML (Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας-Μαρξιστικό Λενινιστικό), ιδρύθηκε στις 24 Απριλίου του 1972 από τον Ιμπραήμ Καϊπάκαγια. Αποτελεί την πολιτική πρωτοπορία του προλεταριάτου των διαφόρων εθνοτήτων της Τουρκίας και έχει αποδεχτεί τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό σαν οδηγό του.

Το TKP-ML είναι η συνέχεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP) που ιδρύθηκε στο Μπακού, το Σεπτέμβριο του 1920. Στο ιδρυτικό του συνέδριο, συμμετείχαν αντιπρόσωποι από τα κομμουνιστικά κινήματα που είχαν δημιουργηθεί στα Βαλκάνια, την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολία λόγω της εμφάνισης της εργατικής τάξης στα Οθωμανικά εδάφη. Στο ίδιο συνέδριο συμμετείχαν και αντιπρόσωποι από τα κομμουνιστικά κινήματα της Ρωσίας, οι οποίοι είχαν υπάρξει αιχμάλωτοι στρατιώτες και αιτούντες άσυλο έπειτα από την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917. .

Το TKP-ML δεν έχει καμία σχέση με το ρεβιζιονιστικό “Κομμουνιστικό” Κόμμα Τουρκίας έπειτα από τον θάνατο του Μουσταφά Σούπι.

Ένας από τους θεμελιώδεις παράγοντες της εμφάνισης του TKP-ML είναι η συνάντηση της εργατικής τάξης και των μαζικών κινημάτων τη δεκαετία του ‘60 με την Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και τα αποτελέσματά της. Μετά τη δολοφονία του Μουσταφά Σούπι και των συντρόφων του στην Μαύρη Θάλασσα, το κομμουνιστικό κίνημα περιήλθε σε ρεβιζιονιστική σιγή για 50 χρόνια. Η Πολιτιστική Επανάσταση επηρέασε καθοριστικά τη θραύση αυτής της σιωπής και την αναστήλωση  του κομμουνιστικού κινήματος στην Τουρκία.

Το TKP-ML, ως προϊόν της Πολιτιστικής Επανάστασης, έκανε την εμφάνισή του ως κληρονόμος της εξέγερσης και της οργάνωσης των καταπιεσμένων, εκμεταλλευόμενων, εκτεθειμένων στις γενοκτονίες και σφαγιασμένων λαών διαφορετικής εθνότητας (Τούρκοι, Κούρδοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Άραβες, Λαζοί, Κιρκάσσιοι και άλλοι) της Τουρκία και του Τουρκικού Κουρδιστάν.

Το TKP-ML εγκαθίδρυσε την δική του οργανωτική ανεξαρτησία κατά την πάλη του ενάντια στο ρεβιζιονιστικό TİİKP (Επαναστατικό Κόμμα Εργατών και Αγροτών Τουρκίας) στη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 12ης Μαρτίου και στην συνέχεια μετά την ανακήρυξη στρατιωτικού νόμου προσδιόρισε μια ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και στρατιωτική γραμμή με πέντε βασικά κείμενα και ανακοίνωσε την ίδρυσή του.

Το TKP-ML έχασε την Κεντρική του ηγεσία και υπέστη την πρώτη του βαριά απώλεια έπειτα από τον βασανισμό και το θάνατο του Ιμπραήμ Καϊπάκαγια στη φυλακή του Αμέντ τον Μάιο του 1973, τον θάνατο της Μεράλ Γιακάρ, του Αλί Χαϊντάρ Γιλντίζ και του Αχμέτ Μουχαρέμ Τσιτσέκ σε ένοπλη σύγκρουση με το κράτος καθώς και τη φυλάκιση  μελών και αγωνιστών.

Αυτή ήταν η πρώτη ήττα του TKP-ML και η δεύτερη ήττα του κομμουνιστικού κινήματος της Τουρκίας.

Έπειτα από αυτή του την ήττα, το Κόμμα εισήλθε στην περιφερειακή περίοδο που έλαβε τέλος με το 1ο Συνέδριο που οργανώθηκε το Φεβρουάριο του 1978 υπό την ηγεσία της Οργανωτικής επιτροπής. Το TKP-ML  υπέστη τη δεύτερη βαριά του ήττα κατά της επιθέσεις της φασιστικής χούντας της 12ης Σεπτεμβρίου, ύστερα από το 2ο Συνέδριο που διεξήχθη τον Ιανουάριο του 1981.

Το 3ο Συνέδριο του Κόμματος διεξήχθη τον Οκτώβριο του 1987 και παρενέβη στην παραπάνω διαδικασία. Το 4ο Κομματικό Συνέδριο έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1991.

Το TKP-ML διεξήγαγε το 5ο Συνέδριο του Κόμματος το οποίο ονομάστηκε Έκτακτο Κομματικό Συνέδριο τον Μάιο του 1993. Ακολουθώντας τις εξελίξεις στο εσωτερικό το 6ο Συνέδριο του Κόμματος (το οποίο ονομάστηκε επίσης 2ο Έκτακτο Κομματικό Συνέδριο) διεξήχθη τον Ιούλιο του 1995.

Το TKP-ML διεξήγαγε το 7ο Κομματικό του Συνέδριο το καλοκαίρι του 2002 και τον Ιανουάριο του 2007 το 8ο Κομματικό του Συνέδριο.

Το Κόμμα μας είναι Κόμμα Μαρτύρων

Η Ιστορία του Κόμματός μας είναι ταυτόχρονα Ιστορία Μαρτύρων. Εκείνοι που έπεσαν στον αγώνα για τον κομμουνισμό στην χώρα μας αποτελούν την βαθύτερη ουσία και ιστορία του Κόμματός μας. Το Κόμμα μας έχει χάσει περίπου 400 ηγέτες, στελέχη, στρατευμένους και υποστηρικτές στην μάχη ενάντια στο φασισμό από την ίδρυσή του.

Οι Μάρτυρες αυτοί είναι την ίδια στιγμή, προϊόν της θέλησης της εργατικής τάξης να κερδίσει το μέλλον.

Σύντομα, μετά το ιδρυτικό συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας μας, οι ηγέτες του σφαγιάστηκαν στη Μαύρη Θάλασσα. Ακόμα και μετά από μισό αιώνα, η ταξική νοοτροπία της αστικής-φεουδαρχικής αντίδρασης, της φασιστικής δικτατορίας απέναντί μας δεν έχει αλλάξει. Οι σφαγές και οι συλλήψεις του επαναστατικού επιτελείου και των αγωνιστών συνεχίζονται,όπως αυτή του Ιμπραήμ Καϊπάκαγια, που ηγήθηκε της επανίδρυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από εκείνη τη στιγμή, το Κόμμα ξεκίνησε να δέχεται εχθρικές επιθέσεις. Οι θεωρητικές του θέσεις και η πολιτική του τοποθέτηση σε πρακτικούς όρους απέναντι στον εχθρό (παρανομία) εγείρουν τη συνείδηση, ενώ σε κάθε βήμα μπροστά το συγκεκριμένο ζήτημα βρίσκεται πάντα στην ατζέντα.

Η ιστορία μας έχει επίσης γραφτεί από τους -επίσης μάρτυρες του αγώνα- γραμματείς του κόμματος. Ο Ιμπραήμ Καϊπάκαγια, ιδρυτής και θεωρητικός του Κόμματός μας σκοτώθηκε στις 18 Μαΐου 1973 σε στρατόπεδο βασανιστηρίων στο Αμέντ. Η ηθική αρχή που προέταξε “μην δίνεις καμία πληροφορία στον εχθρό” έγινε σύμβολο για το επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην Τουρκία.

Ο σύντροφος Σουλεϊμάν Τσιχάν συνελήφθη από τη φασιστική χούντα της 12ης Σεπτεμβρίου στις 28 Ιουλίου 1981 και πέθανε από βασανιστήρια στις 15 Σεπτεμβρίου 1981 στην Κωνσταντινούπολη. Ένας ακόμα γραμματέας του Κόμματος, ο Καζίμ Τσελίκ σκοτώθηκε σε ένοπλη σύγκρουση με τις Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις στις 20 Μαΐου 1987 στην Παλού του Ελαζίγκ (στην ίδια σύγκρουση σκοτώθηκαν και οι: Χιντίρ Αϊκίρ, Τσιχάν Τας, Μουσλούμ Εμρέ και Αλί Καγιαντογάν).

Ο Μεχμέτ Ντεμιρντάγ, τέταρτος γραμματέας του Κόμματός μας, έγινε μάρτυρας έπειτα από συμπλοκή στις 24 Νοεμβρίου 1997 στο Εσέ Γιαγλασί του Τοκάτ, μαζί με τους συντρόφους/συντρόφισσες Ουμίτ Ντινλέρ, Ντουράν Σαλμάν, Ντιλέκ Κονούκ και Ουμίτ Τσαγλαγιάν Σαν.

Λίγο μετά την ίδρυση του Κόμματός μας, τα πρώτα βήματα στην πρακτική εφαρμογή του Λαϊκού Πολέμου, έλαβαν χώρα στο Ντέρσιμ. Μόλις 2 μέρες πριν, το Κόμμα, είχε δεχθεί το πρώτο του πλήγμα από τον εχθρό με την επιχείρηση της 24ης Ιανουαρίου 1973, όπου ο Αλί Χαϊντάρ Γιλντίζ σκοτώθηκε και ο Ιμπραήμ Καϊπάκαγια τραυματίστηκε και συνελήφθη έπειτα από αρκετές μέρες. Η Μεράλ Γιακάρ, η πρώτη Μάρτυρας του Κόμματός μας, σκοτώθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1973.

Δίπλα στη Σουλτάν Σιμιάν που αυτοπυροβολήθηκε κατά την αντίσταση της Ούρφα για να μην πιαστεί ζωντανή από τους Οθωμανούς, καθώς και τη Μαρία, στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, που βιάστηκε και βασανίστηκε πριν τη σφαγή της δίπλα στους συντρόφους της στις 28-29 Ιανουαρίου 1921, η Μεράλ Γιακάρ είναι ηγέτιδα γυναίκα μάρτυρας του επαναστατικού κινήματος στην Τουρκία. Για αυτό το λόγο ή Μεράλ Γιακάρ δεν είναι σημαίνουσα μόνο για το κόμμα μας αλλά ταυτόχρονα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον επαναστατικό αγώνα της Γυναικείας πάλης.

Είναι η πρώτη και είναι επαναστάτρια!

Μιλώντας για το κόμμα μας σε σχέση με αυτό το ζήτημα, οφείλουμε να δώσουμε έμφαση στην φυσιογνωμία μας, ξεκινώντας από την Μ. Γιακάρ, την Καμιλέ Οζτούρκ, τη διεθνίστρια επαναστάτρια Μπάρμπαρα Άννα Κίστλερ και τέλος τις Χαταγί Μπαλτσί, Γκαμζέ Γκιούλ Καγιά και Ερσίν Γκιουνγκιόρ. Στις δυσκολότερες στιγμές του κόμματός μας, οι γυναίκες σύντροφοί μας δεν έκαναν πίσω έχοντας δυσκολότερο καθήκον και εμφάνισαν μια καθαρή ιδεολογική νοοτροπία πιστές στην κομματική γραμμή.

Το Κόμμα μας είναι ένα νεαρό Κόμμα. Ο ιδρυτής του Κόμματός μας ήτα μόλις 24 όταν έγινε μάρτυρας. Η ιστορία του κόμματός μας δείχνει πως πάντα παραμένει νέο! Το σημαντικότερο στοιχείο σε αυτή μας την κρίση, αποτελεί το γεγονός ότι οι περισσότεροί μας μάρτυρες είναι νέοι. Μαζί με την ίδρυση του κόμματός μας, ιδρύθηκε και οργάνωση νεολαίας, η Komsomol.

Στις δυσκολότερες στιγμές του κόμματος ως αυτόνομη οργάνωση, η Κομμουνιστική οργάνωση νεολαίας υπήρξε αιμοδότης του και συνεχίζει μέχρι σήμερα, να οικοδομεί την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης στην Τουρκία.

Η ιστορία μας επίσης δείχνει πως το Κόμμα μας αντιμετωπίζει με ευθύνη την κοινωνική δομή της Τουρκίας, που αποτελεί το σπίτι διαφόρων εθνοτήτων. Το κόμμα μας είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης των Τούρκων, των Κούρδων και των διαφόρων εθνοτήτων και μειονοτήτων. Αυτό μπορούμε να το δούμε στους συντρόφους μας που προέρχονται από διαφορετικές εθνότητες και μειονότητες και πολεμούν ο ένας δίπλα στον άλλο στις γραμμές του Κόμματός.

Για παράδειγμα, ο Αρμενάκ Μπακιρτσιγιάν, ηγετικό στέλεχος του Κόμματος που έπεσε σαν μάρτυρας στις 13 Μαΐου 1980 στο Καρακοτσάν του Ελαζίγκ ήταν Αρμένιος κομμουνιστής του οποίου οι πρόγονοι εξολοθρεύτηκαν από το Τουρκικό κράτος κατά την Γενοκτονία των Αρμενίων. Στις 14 Αυγούστου 2017, ο Νούμπαρ Οζάνιαν, μέλος του κόμματός μας και της Οργανωτικής Επιτροπής, μαρτύρησε στην Ροζάβα.

Το κόμμα δεν είχε μάρτυρες μόνο από τα βασανιστήρια και τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά. Είχε μάρτυρες και στους μαζικούς αγώνες στις πόλεις. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η υπεράσπιση των καταλήψεών μας που έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου 1977, στη συνοικία “1η Μαΐου” της Κωνσταντινούπολης. 13 από τους ανθρώπους μας έπεσαν μάρτυρες από την επίθεση του φασισμού στα σπίτια που χτίσαμε βασιζόμενοι στο δικαίωμα που έχουμε στην στέγη. 5 μέλη του Κόμματός μας έπεσαν μάρτυρες σε αυτή την αντίσταση, οι: Τσούμα Γκιούλ, Χουσεΐν Ασλάν, Χουσεΐν Τσαπάρογλου, Ισμαήλ Ποϊράζ και Χασάν Γιλντιρίμ.

Ταυτόχρονα, η ιστορία του κόμματός μας συνοψίζει την ιστορία της χώρας μας τον τελευταίου μισό αιώνα. Το κόμμα δέχθηκε το μερίδιό του από τις επιθέσεις του φασισμού στο λαό. Κάποιες φορές αυτό συνέβη στις βουνοκορφές, κάποιες φορές σε ένοπλες συρράξεις στα κέντρα των πόλεων, κάποιες φορές σε εξωδικαστικές εκτελέσεις και άλλες με βασανιστήρια στις φυλακές. Έτσι, το κόμμα μας δεν ξέφυγε από τις επιθέσεις του φασισμού στο λαό της χώρας μας.

Παράλληλα με την αναπτυσσόμενη λαϊκή πάλη τη δεκαετία του ‘80 συνέβη στις 7 Οκτωβρίου 1988 η Σφαγή της Τούζλα, στην οποία οι σύντροφοι Ρεχά Σεν, Ισμαήλ Χάκκι Ανταλί, Κεμάλ Σογκούκπιναρ και Φεβζί Γιαλτσίν σκοτώθηκαν, η οποία σηματοδοτεί μια νέα εποχή σφαγών γνωστών και ως “εξωδικαστικών εκτελέσεων” στην επαναστατική και δημοκρατική κοινή γνώμη. Η τακτική αυτή άνοιξε το δρόμο για χιλιάδες μη ταυτοποιημένους φόνους. Επίσης, ως αντίποινα στον λαϊκό αγώνα, ο φασισμός εισήγαγε την πολιτικη της υπό κράτηση δολοφονίας. Για παράδειγμα, ο σύντροφος Χασάν Γκουλουνάι συνελήφθη στις 20 Ιουλίου 1992 και δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν υπό κράτηση.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα. Τα ονόματα που δίνουμε σαν παραδείγματα είναι αυτά των συντρόφων και συντροφισσών μας που θυσίασαν τις ζωές τους στον αγώνα του λαού μας και της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό ενώ εκτελούσαν το καθήκον της ταξικής πάλης. Το γεγονός αυτό δείχνει πως το κόμμα μας βρίσκεται στο επίκεντρο της ταξικής πάλης. Με άλλα λόγια το κόμμα μας γεννήθηκε μέσα από την ταξική πάλη. Το κόμμα μας μπορεί να δέχθηκε πλήγματα αλλά ποτέ δεν υπέστειλε τη σημαία.

Οι μάρτυρές μας αποτελούν την πιο στέρεα και ειλικρινή έκφραση αυτού του ισχυρισμού αλλά και της αποφασιστικότητάς μας.

Το Κόμμα μας είναι Κόμμα Αιχμαλωσίας και Αντίστασης!

Η οξύτητα της ταξικής πάλης στη χώρα μας δεν έχει μόνο σκοτώσει εκατοντάδες συντρόφων, αλλά έχει στείλει και χιλιάδες στα χέρια του φασισμού. Η ιστορία του Κόμματός μας είναι συνυφασμένη με την αύξηση και μείωση του συνωστισμού στις φυλακές σε αναλογία με το επίπεδο της ταξικής πάλης και του συσχετισμού δυνάμεων.

Εάν έπρεπε να ορίσουμε τη στάση μας με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν: “Αντίσταση”.

Από την ίδρυσή του, τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματός μας έχουν αντισταθεί ενεργά εντός των φυλακών επιχειρώντας την απόδραση άλλες φορές με επιτυχία, άλλες με αποτυχία.

Η ιστορία του κόμματός μας είναι ιστορία αντίστασης και απόδρασης. Το πρώτο ιστορικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έγινε από το σύντροφο Ιμπραήμ Καϊπάκαγια. Έθεσε τα θεμέλια της προσέγγισής μας ενώ κρατούνταν στην φυλακή του Αμέντ όχι μόνο με την αντίστασή του, αλλά και μέσω των ρητών και γραπτών μηνυμάτων του προς τους συντρόφους του λέγοντας: “Βρείτε άλλους στη φυλακή και σχεδιάστε έναν τρόπο ώστε να έρθουν σε επαφή μαζί μου” (σελί. 555-6, Letter from Prison, All I. Kaypakkaya Articles, Umut Publishing house, May 2013). Σκόπευε να αποδράσει από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας του. Έτσι από την αρχή η γραμμή του Κόμματος σε σχέση με τις φυλακίσεις, ήταν κυρίως η απόδραση.

Οι φυλακές της Τουρκίας, αντικατοπτρίζουν το επίπεδο της φασιστικής επίθεσης στο λαό. Είναι γνωστό, πως για να προλάβει τη δημιουργία ενός ολοένα αυξανόμενου μαζικού κινήματος αλλά και για να βεβαιωθεί πως οι πολιτικές του εφαρμόζονται στο έπακρο, το φασιστικό κράτος επιτίθεται στους φυλακισμένους για να κάμψει την πιθανή αντίστασή τους. Έτσι, οι επιθέσεις στις φυλακές δεν περιορίζονται μόνο στις πολιτικές της απομόνωσης, της υποταγής και της απόσπασης πληροφοριών από τους κομμουνιστές και επαναστάτες κρατούμενους. Γίνονται κομμάτι μιας συστηματικής επίθεσης στο λαό.

Όταν το παραπάνω ζήτημα γίνεται κατανοητό, η επίθεση στο κράτος και η στάση του Κόμματός μας γίνονται και αυτές καλύτερα κατανοητές. Για παράδειγμα, κατά τη φασιστική χούντα, χιλιάδες άνθρωποι φυλακίστηκαν και επαναστάτες κομμουνιστές αναγκάστηκαν να υποταχθούν. Στο παρασκήνιο του φασιστικού πραξικοπήματος, βρίσκεται η πολιτική του ιμπεριαλισμού σε σχέση με την υποταγή και την ήττα των αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος και την καταστολής ενάντια σε όσους και όσες επιχειρούν να σηκώσουν κεφάλι στις νέες οικονομικές πολιτικές που προωθεί ο ιμπεριαλισμός.

Το κόμμα μας αντιστάθηκε με διάφορους τρόπους και περιεχόμενα σε κάθε μέτωπο απέναντι στην φασιστική επίθεση στις φυλακές που εξαπέλυσε η χούντα της 12ης Σεπτεμβρίου. Από το Νταβούτπασα της Κωνσταντινούπολης μέχρι το Μετρίς, και από κάθε φυλακή της Κων/πολης μέχρι τη φυλακή του Αμέντ απλώθηκε ένα νήμα αντίστασης το οποίο μεγάλωνε χωρίς να υποτάσσεται στον εχθρό.

Για παράδειγμα, στελέχη του κόμματος συμμετείχαν στην Απεργία Θανάτου του Αμέντ το 1982. Παρομοίως το κόμμα μας συμμετείχε στην Απεργία Θανάτου του 1996 και στην νέα αντίσταση με Απεργία Θανάτου τα έτη 2000-2002 που ξεκίνησε στις 10 Δεκεμβρίου 2000 και ολοκληρώθηκε στις 28 Μαΐου 2002. Στη μεγαλειώδη αυτή αντίσταση μας άφησαν το ηγετικό μας στέλεχος Μουχαρέμ Χορόζ και το μέλος του Κόμματος Νεργκίζ Γκιουλμέζ γράφοντας μια χρυσή σελίδα στην ιστορία μας, μνημείο τιμής στο κόμμα και την επανάσταση. Όσο οι μάρτυρες φεύγουν σαν λαμπερά παραδείγματα αντίστασης απέναντι στο αστικό-φεουδαρχικό φασιστικό κράτος πέφτοντας ως οι πρώτοι νεκροί της πολιορκίας, δεκάδες συντρόφων μας γίνονται βετεράνοι στην αντίσταση.

Η ιστορία του Κόμματός μας είναι επίσης ιστορία αποδράσεων από τις φυλακές. Κοιτώντας στην ιστορία των αγώνων του Κόμματός μας συμπληρώνεται σχεδόν μισός αιώνας διαφόρων αποδράσεων με διαφορετικούς τρόπους και περιεχόμενα (όπως στην απόδραση του Αρμενάκ Μπακίρ). Μπορούμε να πούμε πως οι επιτυχημένες αποδράσεις έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο και κατέχουν ξεχωριστή θέση στην επαναστατική ιστορία της Τουρκίας. Σε κάθε μία από αυτές τις οργανωμένες επιχειρήσεις, η δουλειά του επιτελείου και των αγωνιστών του κόμματος μπορεί να εντοπιστεί.

Το Κόμμα μας έχει δημιουργήσει παράδοση αποδράσεων από τις φυλακές. Παραθέτοντας μόνο κάποια από τα παραδείγματα αποδεικνύεται και ο ισχυρισμός μας.

Για παράδειγμα, στην κοινή επιχείρηση  απόδρασης από τη φυλακή Ουσκουντάρ Τοπτασί στην Κων/πολη οργανώθηκε μια επιτυχημένη στρατιωτική επιχείρηση από έξω και ο Αρμενάκ Μπακίρ απείχθη έπειτα από  ένοπλη σύρραξη στο νοσοκομείο της Σμύρνης. Στις αποδράσεις από τις φυλακές Νεβσεχίρ, Καϊσέρι, Μπαϊράμπασα και Ουμρανιέ είτε σκάβοντας τούνελ, είτε χρησιμοποιώντας άλλη μέθοδο, μπορεί να φανεί η δουλειά των μελών, των φίλων και των υποστηρικτών του Κόμματος.

Έτσι μπορούμε να πούμεότι το Κόμμας μας, με τη θεωρία και την πράξη του, πρωτοπορία του Προλεταριάτου της Τουρκίας, των Τούρκων, των Κούρδων και των διαφόρων εθνοτήτων και μειονοτήτων στην Τουρκία και το Τουρκικό Κουρδιστάν είναι μια ταπεινή μεραρχία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.